موسى و هارون مدتى در میان بنى اسرائیل به تبلیغ توحید و ایمان و مبارزه و آزادى دست زدند، اما به جز افرادى اندک ایمان نیاوردند. چرا که ترس از فرعون و حکومت ظالمانه‏اش مانع از گرایش مردم به موسى مى‏شد.

موسى که به همین گروه اندک نیز اطمینان خاطر نداشت، براى تقویت ایمان و روحیه آنان گفت:

آنان گفتند: بر خداوند توکل کردیم. و سپس رو به جانب پروردگار بزرگ کردند و چنین دعا کردند:

رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلْقَومِ الظَّالمینَ وَنَجِّنا بِرَحْمَتِکَ مِنَ القَوْمِ الکافِرینَ؛

بارالها، ما را هدف قوم ستمکار قرارمده و به رحمت خود ما را از شرّ کافران نجات بخش.

6 . موسى به فرمان الهى به دعوت توحیدى ادامه مى‏داد، اما کمتر کسى به او ایمان مى‏آورد و فرعون ستمگر و دستگاه جبارش بر فشار خود به موسى و هارون مى‏افزود. اما شدّت عمل فرعونیان و گمراهى مردم مانع از کار موسى نشد. از این رو با ایمان کامل و با قاطعیت اعلام‏کرد:

أُفَوِّضُ أَمْرى‏ إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ؛

سر نوشتم را به خدا سپردم، به درستى که خدا بر بندگانش بیناست.

مکنت و ثروت و قدرت فرعونیان چشم‏ها را خیره کرده بود. مردم هم که داراى رشد عقلانى نبودند بین موسى و مؤمنان از یک‏سو، و فرعون و دستگاه سلطنتش از سوى دیگر مقایسه مى‏کردند و پیداست وقتى که ملاک در مقایسه، ظواهر مادى و لباس و کاخ و ملک و پول و زر باشد کفّه فرعون برترى دارد و موسى و هارون به او نمى رسند. چرا که فرعون سلطان دنیاپرست و جمع‏کننده قدرت و ثروت بود، موسى و هارون پیام آور ایمان و اعتقاد و عدالت و آزادى بودند.

موسى که ثروت و جاه و جلال مادى فرعون و اطرافیانش را مانع گرایش مردم به توحید و تقوا مى‏دید، در مناجات با خداوند چنین گفت:

رَبَّنا إِنَّکَ آتَیْتَ فِرْعَوْنَ وَمَلَأَهُ زِینَةً وَأَمْوالاً فِى‏ الحَیاةِ الدُّنْیا رَبَّنا لِیُضِلُّوا عَنْ سَبِیلِکَ رَبَّنا اطْمِسْ عَلى‏ أَمْوالِهِمْ وَاشْدُدُ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ فَلایُؤْمِنُوا حَتّى‏ یَرَوُا العَذابَ الأَلِیمَ؛

بارالها، تو به فرعون و اطرافیانش جمال و مال در دنیا داده‏اى، اما -آنان به جاى شکر گزارى - از راه تو گمراه شدند. بارالها، اموالشان را نابود و دل‏هایشان را سنگ کن - تا دیگر ایمان اجبارى نیاورند - تا آن که عذاب دردناک را ببینند.