خداوند متعال گهگاه در قرآن کریم از وضعیّت روحى و روانى مسلمانان در آغاز اسلام یاد مى‏فرماید و در حقیقت به مسلمانان در تمام زمان‏ها و مکان‏ها، آموزش مى‏دهد که این گونه باشید. یکى از آن موارد دو آیه آخر سوره بقره است.

مى‏فرماید:

ما بین هیچ یک از پیامبران الهى فرق نمى‏گذاریم، و گفتند:

سَمِعْناوَأَطَعْنا غُفْرانَکَ رَبَّنا وَإِلَیْکَ المَصِیرُ لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلّا وُسْعَها لَها ما کَسَبَتْ‏وَعَلَیْها ما اکْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُؤاخِذنا إِْن نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَلا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِنارَبَّنا وَلا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَاعْفُ عَنّا وَاغْفِرْ لَنا وَارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلى‏ القَوْمِ الکافِرِینَ؛

بارالها، شنیدیم و اطاعت کردیم آمرزش تو را، و باز گشت به سوى تواست. خداوند به هر کس به اندازه توانش تکلیف مى‏کند، آنچه از نیکى کسب کند براى اوست و هر آن چه از بدى به دست آورد بر ضدّ اوست. بارالها، اگر فراموش یا خطا کردیم ما را مؤاخذه مفرما، وبردوش ما بارگران مگذار آن چنانکه برامت‏هاى پیشین نهادى. بارالها، ما را بر کارى که طاقت آن را نداریم وادار مفرما، و از ما در گذر وما را بیامرز و به ما رحم کن، تو مولاى مایى، پس ما را بر قوم کافر پیروز فرما.