از آغاز ظهور اسلام، یهود و نصارا هر کدام به شیوه‏اى با اسلام برخورد مى‏کردند. یهود از روى حسدورزى و کینه و دشمنى با اسلام و پیامبر و مسلمین، سر ناسازگارى و عناد داشتند و از هیچ زمینه‏اى براى ضربه به اسلام چشم پوشى نمى‏کردند.

در مقابل، نصارا روشى منطقى و معقول، و برخوردهاى مهرآمیز و دوستانه با اسلام و مسلمین داشتند. قرآن کریم از این دو برخورد متفاوت یاد مى‏کند و بارها به نشانه قدرشناسى، از حق گرایان مسیحى تمجید مى‏کند و از برخوردهاى معقول و سنجیده آنان ستایش مى‏کند.

گروهى از آنان که از زُهّاد و عُبّاد و دانشمندان مسیحى بودند وقتى که با قرآن وپیام آن آشنا شدند و آن را حق یافتند مسلمان شدند و از شادمانى گریستند و چنین گفتند:

رَبَّنا ءامَنَّا فَاکْتُبْنا مَعَ الشاهِدینَ؛

بارالها، ایمان آوردیم، ما را هم در زمره گواهان (و مسلمین) قرارده.