| پایــه عــدل و داد قرآن است | درس صــلــح و جــهاد قرآن است |
| مکتــب مــهر و شیـوه وحدت | شــاخــص صــدق و مظهر حکمت |
| محتوایی ز دانش دنــیاسـت | رهنــمــونــی بــه بینش فرداست |
| حاوی مجــمع قــوانـین است | ضــــامــن اعـتــلای آئیـــن اســت |
| آن کلام خـداست، نی ز بشر | حــامــل وحــی احــمــد مــرســل |
| در شــب قــدر شد بر او نازل | راه و مــفتــاح حــل هــر مــشکـل |
| زود بــنــا یــافت سازمان دگر | ســاخــت بــــا جــلوه اش جهادگر |
| از زمیــن و زمان و لوح و قلم | از سماوات و عرش و فرش و نعم |
| هــم ز بــنیاد زنــدگــی بــشر | هــم ز تــعلیم عــلم و فضل و هنر |
| هم ز مــرگ و تــولد و هستی | گوید از قـدرت و عــزت و پــستــی |
| قــلم عــاجز ز وصف اعجازش | انــتــــهــایــــش بــیــان آغــــازش |
| حــق تعالی توان دهد جان را | تــــا بــیــابـــیــم رمــــز قــــرآن را |
| پیــروی کــرد بــایــد از یــکتــا | بــــا تــمســک بــه عــروه الوثقی |
| شد جلالی به امر حق تسلیم | داد دل بــــر کــلــام رب کـــریــــم |
| چون که می خوانند قرآن گوش باش | آن زمــــان دلــداده خــامــوش بــاش |
| در هــوای خویش و سرگـردان مباش | محفل شوق است بی سامان مباش |
| خلــوت مــستــانه عــرفانـی تـراست | از تو هر شب چشم حیرانی تـراست |
| درگــه قــرآن حــریم لالــه هـــاســـت | عشق آنجـــا در خــم آیینه هــاســت |
| محــفــل او خــانه تشـــویـش نـیست | حیرت و مستی طلوعی بیش نیست |
| بـــحــر ژرف ذات بـــی همتـاســت او | تــرجمــان عالــم عــقبـــی اســت او |
| معــدن فیــض ربــوبـی، هـادی است | وصــل خــوبان جـلوه این وادی است |
| منطــق او منطـق عشق و صفـاست | هفت بطنش جلــوگــاه کبــریــاســت |
| او کتــاب دعــوت از پــروانــه هــاست | عطر خوشبوی حــریـم خانه هــاست |
| عــروه الــوثـقی است او در این جهان | رازهــــای بــــی کــران دارد نـــهــان |
| مصحــف عظــمــی است ای هابیلیان | در ربــائــیــــد از کـــف قــابــیــلیــــان |
| رنــج گــران خــویــش تــو بــا دیـگران بگوی | و ز لــطمــه هــای آن بــدن نـــاتوان بگوی |
| ای دخت مصطفی ز چه رو کرده ای سکوت | بــرخیــز ، بــا ز یــک سخــن جاودان بگوی |
| ای نغمه ساز شب چه شـد آن ناله های راز | ای ســرمــدی بــهار حــدیث خــزان بگوی |
| بــگشای لب که وقت مناجات شــب رسیــد | بــرخیــز و راز دل بــه خــدای جـهان بگوی |
| بگــشای ای شــکوفــه قــرآن لبــان خویش | تــفسیــر نــور و کــوثــر پــر قــدر آن بگوی |
| چــون داغ سینه صــورت نیلــی نــهان نــکن | در احتضار درد خــود ای نــوجــوان بــگوی |
| بشتــاب ای صبــابه ســوی مسجــدالنبــــی | ایـــن مــاجـــرا بــدان پـــدر مــهربان بگوی |
| بــشتــاب ای صبــا و خبــر کــن خــدیجــه را | جان بر لـب است فاطمه این راعیان بگوی |
| از راه اگــر رســنــد یــتـیــمــان خــستــه دل | آهستــه ایــن خبــر به همه کودکان بگوی |
| ای مــه، چــراغ عتــرت و قــرآن خمـوش شد | شب تا سحر بگرد وبه همت آسمان بگوی |
| ســوزد علــی ز داغ تــو ای دخت مــصطفـی | با ابن عم خودسخن ای خسته جان بگوی |
| وقــت نــماز از چــه به خــواب است فاطمه؟ | امشــب تــــوای بــــلال بـیــا و اذان بگوی |
| از بــیــن نــوکــران تــو زهـــرا، نــشستـه ام | یــکبــار وقـت دادن فــرمان حســان بگوی |
| هســت قــرآن حــالــهــای انبــیــاء | مــاهیــان بــحر پــاک کبــریا |
| ای رســول مــا تــو جـادو نــیستی | صادقی هم خرقه موسیستی |
| هست قرآن مر تـو را همچون عصا | کفرها را بر درد چون اژدهــا |
| تو مترس از نسخ دین ای مصطفی | تا قیامت باقـیش داریــم مــا |
| مــر تــو را ســرای غــیــب آرنــــد | پــرده از پــیشـــروی بردارند |
| ســــر قــرآن تــــرا چــو بــنمایــــد | پرده های حــروف بــگشایند |
| خــاکــی اجــزای خــاک را بــینــــد | پــاک باید کــه پــاک را بینــد |
| آن کــتاب زنــده قــرآن حکیـم | حکمت اولایزال است و قدیم |
| نســخــه اســرار تکوین حیات | بـی ثبات از قوتش گیرد ثبات |
| حرف او را عیب نـی تبدیل نی | آیــه اش شــرمنـده تاویل نی |
| نــــوع انــسان را پــیام آفـرین | حــامــل او رحمـت للــعالمین |
