حنّه همسر عمران بود و هردو از موحّدان و از خاندان بزرگ توحید و یکتا پرستى بودند. هنگامى که حنّه باردار شد نذر کرد که فرزندى که در راه دارد خدمتگزار بیت المقدس شود. او که انتظار داشت فرزندش پسر باشد، به هنگام زایمان دریافت نوزادش دختر است. او را مریم نامید و زکریاى پیامبر، بزرگ بیت المقدس و شوهرخاله مریم سرپرستى او را به عهده گرفت.

مریم همراه با رشد جسمى، جانش نیز در پرتو تعلیمات الهى پرورش یافت و بدون همسر با نفخ روح الهى عیسى را بزاد.

خداوند از دعاى حنّه مادر مریم و همسر عمران چنین یاد مى‏کند: او گفت:

رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَکَ ما فِی بَطْنِی مُحَرَّراً فَتَقَبَّلْ مِنِّی إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ العَلِیمُ؛

بارالها، من فرزندى که در شکم دارم نذر کردم براى تو آزاد باشد، از من بپذیر، به درستى که تو شنوا و دانایى.

در آیه دیگر مى‏فرماید: خداوندش به نیکو قبولى از او پذیرفت.

در سوره تحریم به ناسازگارى بعضى از همسران پیامبر اکرم(ص)اشاره شده است و در پایان سوره چند نمونه مثبت و منفى از زنان خوش‏بخت و بدبخت یاد مى‏شود. دو نمونه منفى و بد عاقبت، همسران نوح و لوط هستند. آن دو با این که با دو پیامبر الهى در زیر یک سقف زندگى مى‏کردند، از چنین زمینه‏اى بهره نگرفتند تا به کمال معنوى برسند بلکه به آن دو پیامبر خیانت کردند و اهل آتش شدند. درمقابل، از دو نمونه مثبت یاد مى‏شود؛ یکى مریم، و دیگرى آسیه همسر فرعون. آسیه در خانه فرعون بود و با او زندگى مى‏کرد، اما ادّعاى خدایى او را باورنداشت، بلکه یک انسان موحّد بود که خداوند در قرآن کریم از او به عنوان نمونه و مَثَل براى مؤمنان یاد مى‏کند. گویند وقتى فرعون دانست که همسرش خداپرست است به دستور او شکنجه‏اش کردند تا زیر شکنجه جان داد.

ملکه موحّد فرعون در زیر شکنجه این‏گونه خدا را مى‏خواند و دعامى‏کرد:

رَبِّ ابْنِ لى‏ عِنْدَکَ بَیْتاً فِى الْجَنَّةِ وَنَجِّنى‏ مِنْ فِرْعَوْنَ وَعَمَلِهِ وَنَجِّنى‏ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ؛

بارالها، براى من نزد خودت در بهشت خانه‏اى بساز، و مرا از فرعون و کردارش نجات‏ده، و مرا از قوم ستمکار رهایى بخش.

در حدیث دیگرى رسول خدا(ص)، آسیه همسر فرعون را یکى از چهار زن برترِ بهشتیان شمرد.

خداوند متعال در سوره فرقان، نشانه‏ها و اوصاف عباد الرحمن و بندگان شایسته را بیان مى‏کند و در ضمن بیان اوصاف و حالات آنان، ازدعاى آنان این گونه یاد مى‏فرماید: آنان مى‏گویند:

رَبَّنا اصْرِفْ عَنّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها کانَ غَراماً؛

بارالها، عذاب جهنّم را از ما بگردان، چرا که عذاب جهنّم دائمى است.

و نیز مى‏گویند:

رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَذُرِّیّاتِنا قُرَّةَ أَعْیُنٍ وَاجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً؛

بارالها، از همسران و فرزندان، کسانى که مایه آرامش خاطر و روشنایى چشم ما باشند به ما ببخش، و ما را پیشواى متّقین و تقوا پیشه‏گان قرارده.

نیکو کاران در بهشت نیز حمد و ثناى خدا مى‏کنند و نعمت‏هاى الهى را بر مى‏شمارند. بنا به گفته قرآن کریم آنان در بهشت چنین گویند:

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذهَبَ عَنّا الحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی أَحَلَّنا دارَ المُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَلا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ؛

حمد براى خدایى است که اندوه را از ما ببُرد، به درستى که پروردگار ما آمرزنده و شکرگزار است. او که از کرمَش ما را در سراى جاوید جا داد که در آن نه رنج به ما رسد و نه خستگى و سختى.

در زمان‏هاى دور، در سرزمین یمن مرد با ایمانى زندگى مى‏کرد. او باغ و بستان بزرگ و آبادى داشت و به هنگام برداشت محصول، فقیران و تهى‏دستان به باغ او مى‏آمدند و بهره مى‏بردند. وقتى که پدر از جهان رخت بر بست پسران مالک باغ شدند و تصمیم گرفتند از میوه و ثمره باغ به مستمندان چیزى ندهند. زمان برداشت محصول فرارسید، آنان با خود گفتند:

فردا صبح بى سر و صدا به باغ مى‏رویم و به سرعت محصول را جمع مى‏کنیم و تا تهى دستان از شروع برداشت محصول بى‏خبر هستند ما کار را تمام کرده و آن را به خانه و انبار مى‏آوریم. آنان بدون آن‏که توجه کنند که نعمت‏ها همه از خداست و خداوند در محصول آنان براى فقرا سهمى قرار داده است، با این تصمیم، شب خوابیدند تا پگاه به باغ روند.

همان شب آتش الهى، باغ را سوزاند به گونه‏اى که صبحگاهان وقتى که آنان به باغ رسیدند با خود گفتند: اشتباه آمدیم، این باغ ما نیست. برادر عاقل‏تر گفت: مگر به شما نگفتم تسبیح الهى گویید و به‏یاد خداوند باشید و جانب حق را پاس دارید!

آنان از غفلت به‏در آمدند و هشیار شدند و به اشتباه خود پى بردند وگفتند:

سُبْحانَ رَبِّنا إِنَّا کُنَّا ظالمِین؛

منزّه است پروردگار ما، همانا ما ستمکارانیم.

آنان یکدیگر را ملامت کردند و به گناه خود اقرار و اعتراف کردند و تصمیم گرفتند راه راست و درست، و روش پدر خردمند خود را در پیش گیرند و گفتند:

عَسى‏ رَبُّنا أَنْ یُبْدِلنا خَیْراً منْها إِنَّا إِلى‏ رَبِّنا راغِبُونَ؛

امیدواریم پروردگار ما بهتر از آن باغ به ما دهد، ما به سوى پروردگار خود رو مى‏کنیم.