| رنــج گــران خــویــش تــو بــا دیـگران بگوی | و ز لــطمــه هــای آن بــدن نـــاتوان بگوی |
| ای دخت مصطفی ز چه رو کرده ای سکوت | بــرخیــز ، بــا ز یــک سخــن جاودان بگوی |
| ای نغمه ساز شب چه شـد آن ناله های راز | ای ســرمــدی بــهار حــدیث خــزان بگوی |
| بــگشای لب که وقت مناجات شــب رسیــد | بــرخیــز و راز دل بــه خــدای جـهان بگوی |
| بگــشای ای شــکوفــه قــرآن لبــان خویش | تــفسیــر نــور و کــوثــر پــر قــدر آن بگوی |
| چــون داغ سینه صــورت نیلــی نــهان نــکن | در احتضار درد خــود ای نــوجــوان بــگوی |
| بشتــاب ای صبــابه ســوی مسجــدالنبــــی | ایـــن مــاجـــرا بــدان پـــدر مــهربان بگوی |
| بــشتــاب ای صبــا و خبــر کــن خــدیجــه را | جان بر لـب است فاطمه این راعیان بگوی |
| از راه اگــر رســنــد یــتـیــمــان خــستــه دل | آهستــه ایــن خبــر به همه کودکان بگوی |
| ای مــه، چــراغ عتــرت و قــرآن خمـوش شد | شب تا سحر بگرد وبه همت آسمان بگوی |
| ســوزد علــی ز داغ تــو ای دخت مــصطفـی | با ابن عم خودسخن ای خسته جان بگوی |
| وقــت نــماز از چــه به خــواب است فاطمه؟ | امشــب تــــوای بــــلال بـیــا و اذان بگوی |
| از بــیــن نــوکــران تــو زهـــرا، نــشستـه ام | یــکبــار وقـت دادن فــرمان حســان بگوی |
| چون که می خوانند قرآن گوش باش | آن زمــــان دلــداده خــامــوش بــاش |
| در هــوای خویش و سرگـردان مباش | محفل شوق است بی سامان مباش |
| خلــوت مــستــانه عــرفانـی تـراست | از تو هر شب چشم حیرانی تـراست |
| درگــه قــرآن حــریم لالــه هـــاســـت | عشق آنجـــا در خــم آیینه هــاســت |
| محــفــل او خــانه تشـــویـش نـیست | حیرت و مستی طلوعی بیش نیست |
| بـــحــر ژرف ذات بـــی همتـاســت او | تــرجمــان عالــم عــقبـــی اســت او |
| معــدن فیــض ربــوبـی، هـادی است | وصــل خــوبان جـلوه این وادی است |
| منطــق او منطـق عشق و صفـاست | هفت بطنش جلــوگــاه کبــریــاســت |
| او کتــاب دعــوت از پــروانــه هــاست | عطر خوشبوی حــریـم خانه هــاست |
| عــروه الــوثـقی است او در این جهان | رازهــــای بــــی کــران دارد نـــهــان |
| مصحــف عظــمــی است ای هابیلیان | در ربــائــیــــد از کـــف قــابــیــلیــــان |
| هســت قــرآن حــالــهــای انبــیــاء | مــاهیــان بــحر پــاک کبــریا |
| ای رســول مــا تــو جـادو نــیستی | صادقی هم خرقه موسیستی |
| هست قرآن مر تـو را همچون عصا | کفرها را بر درد چون اژدهــا |
| تو مترس از نسخ دین ای مصطفی | تا قیامت باقـیش داریــم مــا |
| مــر تــو را ســرای غــیــب آرنــــد | پــرده از پــیشـــروی بردارند |
| ســــر قــرآن تــــرا چــو بــنمایــــد | پرده های حــروف بــگشایند |
| خــاکــی اجــزای خــاک را بــینــــد | پــاک باید کــه پــاک را بینــد |
| با تو گر خواهــی سخــن گوید خـدا، قــرآن بــخــوان | تــــا شـــود روح تـو با حق آشنا، قرآن بخوان |
| (رتــــل القــرآن تــــرتــیــلا) نــــدای رحــمـت اســت | می دهد قرآن به جان و دل صفا، قرآن بخوان |
| ای بــشیــــر، یـــاد خــــدا، آرامــش دل مــی دهــــد | دردمــنــــدان را بــود قــرآن دوا، قــرآن بخوان |
| گفت پیغمبر که بی دین است، هر کس بی حیاست | تــــا شـــود روح تــو پابــند حیــا، قـرآن بخوان |
| دامــهــا گستــرده شــیطــان، در مــسیــر عمــر تــو | تــــا که ایمن باشی از این دامها، قرآن بخوان |
| ای کــــه روحــت سخــت پـــایــبــنــد دنــیــــا شــده | می کــند قــرآن تــو را از غم رها، قرآن بخوان |
| عـــتــرت احــمــــد ز قــرآنــش نــمــی گــردد جــــدا | تــــا بیــابی معنــی ایــن نکته را، قرآن بخوان |
| هــســت قــرآن صــامت و قــرآن نـاطق عترت است | تــــا ندانــی این دو را از هم جدا، قرآن بخوان |
| نــسخــه قــرآن بــه دستــــورالــعــمــل دارد نــیــــاز | تــــا کــه بشناسی طبیبت را دلا، قرآن بخوان |
| وادی طــور اســت ایــن قــرآن و مــیــعــاد حــضـــور | با تو گر خواهی سخن گوید خدا، قـرآن بخوان |
| می برد خسران ز قرآن، هر که دشمن با علی است | مــومنیینش را بــود قــرآن شفــا، قرآن بخوان |
| بــــا زبــــان حــال، زیــنــب گفــت بــا رأس حــسیـن | خصم خـواند خارجی ما را اخی، قــرآن بخوان |
| چــــون بــــود قــرآن (حســان) بــرنامــه عمــر بشــر | تــــا کــه تــــوفیق یــــابی بیــــا، قـرآن بخوان |
| آن کــتاب زنــده قــرآن حکیـم | حکمت اولایزال است و قدیم |
| نســخــه اســرار تکوین حیات | بـی ثبات از قوتش گیرد ثبات |
| حرف او را عیب نـی تبدیل نی | آیــه اش شــرمنـده تاویل نی |
| نــــوع انــسان را پــیام آفـرین | حــامــل او رحمـت للــعالمین |
